Saraçlı kəndində bir dağdağan var,
Deyirlər min ilə yaxındır yaşı.
Keçib başı üstən neçə qış bahar,
Neçə sevinc görüb, neçə göz yaşı

... Bir kəsi evində tapmasan əgər,
Bil ki, “Dağdağanın dibi”ndə olar.
Burdan eşidilər hər təzə xəbər,
Burda görüşərlər bizim qocalar.

Oğlanlar bulaqdan gələn qızları 
Həmən dağdağanın dibində gözlər.
Bəzən də eşqində vəfasızları
Burda birləşdirər cığırlar, izlər.

Kəndə çatan kimi əziz qonaqlar,
Əvvəl “Dağdağanın dibi”nə dəyər.
Dağdağan dibində axşam sabahlar,
Kimi yola salar, kimi gözləyər. 

... Əzizdir, doğmadır qoca dağdağan
Elin hər evinə, hərküçəsinə
Kəndin yaşını da öyrənin ondan, 
Dönüb Saraçlının tarixçəsinə .

Bu elə gərəkdin sən indən belə, 
Nə tez köç eylədin, ay Hüseyn əmi! 
Qabaqda nə qədər toylar var hələ, 
Nə tez köç eylədin, ay Hüseyn əmi!
 
Dedim yetmiş nədir, yüzü yaxala,
Həyat gözəlləşə, ömür çoxala.
Demədim can yana, ürək yuxala, 
Nə tez köç eylədin, ay Hüseyn əmi!
 
Usta sənətini taraz gözləyər, 
Təbriz həsrət çəkər, Araz gözləyər. 
Hələ neçə-neçə muraz gözləyər, 
Nə tez köç eylədin, ay Hüseyn əmi!
 
Elin Qurbanisi, Ələsgərisən, 
həm sənət ustası, həm Əsgərisən. 
Vaxtsız hardan tapdın dərdi-səri sən?
Nə tez köç eylədin, ay Hüseyn əmi!
 
Əflatun Saraçlı eldən ayrılmaz, 
Bülbül həsrət çəkər, güldən ayrılmaz. 
Elin sənətkarı, eldən ayrılmaz, 
Nə tez köç eylədin, ay Hüseyn əmi!